Informacje o drzewie Yellowhorn - Dowiedz się więcej o orzechach Yellowhorn Tree

2024 Autor: Chloe Blomfield | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-15 23:59

Jeśli jesteś zainteresowany lub praktykujesz permakulturę, być może znasz drzewa orzecha żółtego. Dość rzadko można spotkać ludzi uprawiających drzewa żółtorogie w Stanach Zjednoczonych, a jeśli tak, to najprawdopodobniej są one uprawiane jako zebrana roślina okazowa, ale drzewa orzecha żółtorogiego to o wiele więcej. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, czym jest drzewo żółtego rogu i poznać inne informacje o tym drzewie.

Co to jest drzewo żółtego rogu?

Drzewa żółtorogie (Xanthoceras sorbifolium) to krzewy liściaste do małych drzew (6-24 stopy wysokości), które pochodzą z północnych i północno-wschodnich Chin i Korei. Liście wyglądają trochę jak sumak i są błyszczące, ciemnozielone na górnej stronie i jaśniejsze na spodniej. Yellowhorns kwitną w maju lub czerwcu, zanim wypuszczą liście białymi kwiatami z zielonkawo-żółtymi smugami z rumieńcem czerwieni u podstawy.

Powstały owoc jest okrągły do kształtu gruszki. Te owocowe kapsułki są zielone, stopniowo dojrzewając do czerni i podzielone na cztery komory wewnątrz. Owoce mogą być wielkości piłki tenisowej i zawierają do 12 błyszczących, czarnych nasion. Gdy owoc dojrzewa, dzieli się na trzy części, odsłaniając gąbczastą białą wewnętrzną miazgę i okrągłe, fioletowe nasiona. Dodrzewo do produkcji orzechów żółtorogich, do zapylania potrzebne jest więcej niż jedno drzewo żółtodziobowe w pobliżu.

Dlaczego więc drzewa żółtodziobowe są czymś więcej niż tylko rzadkimi okazami? Liście, kwiaty i nasiona są jadalne. Najwyraźniej mówi się, że nasiona smakują podobnie do orzechów makadamia z nieco bardziej woskową konsystencją.

Informacje o żółtym drzewie

Drzewa żółtorogie są uprawiane w Rosji od lat 20-tych XIX wieku. Zostały nazwane w 1833 roku przez niemieckiego botanika o nazwisku Bunge. To, skąd pochodzi jego łacińska nazwa, jest nieco dyskusyjne – niektóre źródła podają, że pochodzi od „sorbus”, co oznacza „jarzębina” i „folium” lub liść. Inny twierdzi, że nazwa rodzaju pochodzi od greckiego „xanthos”, co oznacza żółty i „keras”, co oznacza róg, z powodu żółtawych, podobnych do rogów gruczołów wystających między płatkami.

W obu przypadkach rodzaj Xanthoceras wywodzi się tylko z jednego gatunku, chociaż drzewa żółtodziobowe można znaleźć pod wieloma innymi nazwami. Drzewa Yellowthorn są również określane jako Yellowhorn, Shinyleaf yellowhorn, hiacynt, krzew popcornu i makadamia północna ze względu na jadalne nasiona.

Drzewa Yellowthorn zostały sprowadzone do Francji przez Chiny w 1866 roku, gdzie stały się częścią kolekcji Jardin des Plantes w Paryżu. Wkrótce potem do Ameryki Północnej sprowadzono żółtodzioby. Obecnie nie bez powodu uprawia się żółtodzioby do wykorzystania jako biopaliwo. Jedno ze źródeł stwierdziło, że owoce drzewa żółtego zawierają 40% oleju, a same nasiona to 72% oleju!

Rosnące Drzewa Yellowthorn

Yellowthorns można uprawiać w strefach USDA 4-7. Są rozmnażane przez sadzonki nasion lub korzeni, również ze zmienną informacją. Niektórzy twierdzą, że nasiona wykiełkują bez specjalnej obróbki, a inne źródła podają, że nasiona potrzebują co najmniej 3 miesięcy zimnej stratyfikacji. Drzewo może być również rozmnażane przez podział odrostów, gdy roślina jest uśpiona.

Brzmi to jednak tak, jakby moczenie nasion przyspieszyło proces. Moczyć nasiono przez 24 godziny, a następnie naciąć okrywę nasienną lub użyć deski szmerglowej i lekko ogolić sierść, aż zobaczysz sugestię białego, embrionu. Uważaj, aby nie ogolić się zbyt głęboko i nie uszkodzić zarodka. Ponownie moczyć przez kolejne 12 godzin, a następnie wysiewać w wilgotnej, dobrze przepuszczalnej glebie. Kiełkowanie powinno nastąpić w ciągu 4-7 dni.

Niezależnie od tego, jak rozmnażasz żółtodzioba, zadomowienie się zajmuje trochę czasu. Należy pamiętać, że chociaż dostępnych jest niewiele informacji, drzewo prawdopodobnie ma duży korzeń palowy. Bez wątpienia z tego powodu nie sprawdza się dobrze w doniczkach i należy jak najszybciej przesadzić go na stałe na miejsce.

Posadź drzewa żółtnicowe w pełnym słońcu, w lekkim cieniu na glebie o średniej wilgotności (chociaż raz założone, tolerują suchą glebę) o pH 5,5-8,5. Stosunkowo niewybredny okaz, żółtodzioby to dość odporne rośliny, chociaż należy je chronić przed zimnymi wiatrami. W przeciwnym razie, raz założone, żółte ciernie są dość niewymagającymi konserwacji drzewami, z wyjątkiem okazjonalnego usuwania odrostów.